تبادل لینک هوشمند - آیا روزی که در ماه می تماسی از زیدان دریافت کردی را به یاد داری؟
من امتحانات نهایی مدرک دیپلمم را می گذراندم و تلفن مدام زنگ می خورد. مادرم به من گفت که احتمالاً شلوغ ترین قسمت زندگی ام را سپری می کنم، و البته مهمترین قسمت. در سن 18 سالگی، تجربه مدیریت کردن چنین شرایطی را نداشتم. در میان آن تماس ها، زیدان هم بود که می خواست در مورد علاقه رئال مادرید بحث کند. در آن زمان من او را نشناختم، عصر بود و خسته بودم. من حتی با او صحبت هم نکردم و تقریباً بدون فکر کردن گفتم که بعداً تماس بگیرد. وقتی که تلفن را قطع کردم، برادرم آنتونی گفت که دیوانه شده ام. خوشبختانه بعد از آن توانستیم بیشتر صحبت کنیم.
- آیا تا به حال در مورد آن اتفاق با وی صحبت کرده ای؟
نه، چون کمی خجالت کشیدم.
- سه سال بعد، شما در حال حاضر قهرمان اروپا هستید و به خوبی در ترکیب رئال مادرید جا افتاده و یکپارچه شده اید. چه زمان متوجه شدی که زندگی ات در حال تغییر است؟
نمی دانستم که چگونه خواهد بود تا زمانی که به فرودگاه مادرید [باراخاس] رسیدم و دیدم 60 روزنامه نگار منتظرم هستند. من به سرعت متوجه شدم که تغییرات شدیدی به وجود خواهد آمد. هیچ چیز به مانند سابق نخواهد شد و من هم انتظار این را نداشتم. وقتی شما 18 ساله باشید این چیزها بدیهی نیست و من آماده نبودم که به این شکل زندگی کنم. صادقانه بگویم که زمان برد تا این شرایط را پذیرفتم و به عواقب تصمیمم عادت کردم. در عین حال من آماده می شدم تا وارد رختکنی شوم که مملو از این ستاره ها بود و فشار رسانه ها نیز کمی مرا ترسانده بود.
- وقتی در گایت (زمین تمرین تیم لنس) بودی، زندگی یک فوتبالیست حرفه ای که رؤیایش را داشتی، چگونه بود؟
همه چیز تا حد زیادی فراتر از انتظارات من بود. من خیلی در مورد این موضوع با دوست دوران کودکی ام، متیو صحبت کردم، کسی که در گایت هم اتاقی بودیم. به یاد دارم که در سن 15 سالگی به او گفتم: "دنیای حرفه ای ها سخت است، ها؟ به نظر می رسد حرفه ای بودن سخت باشد. اگر در 19 سالگی به این هدف برسم خوب خواهد شد." سرانجام در 17 سالگی به طور حرفه ای بازی کردم و سپس در 19 سالگی بازیکن رئال مادرید بودم، اما این چیزی بود که نمی توانستم تصور کنم چون هیچوقت بچه ای نبودم که فکر کند چنین کاری خواهد کرد. من به این فکر نمی کردم و تنها روی لذت بردن از بازی و بودن در کنار هم تیمی هایم در رختکن تمرکز کرده بودم. افراد جوان زیادی هستند که رؤیای چنین کارنامه ای را دارند اما من در لنس هم خوشحال بودم.
- در اولین بازی خود برای رئال مادرید باید خود را کنترل می کردی و مثل یک هوادار به نظر نمی رسیدی...
فراتر از هر چیزی من باید چشم هایم را باز می کردم و سریع یاد می گرفتم. به خودم گفتم که نمی توانم از هم تیمی هایم درخواست پیراهن کنم. من همچنین باید نشان می دادم که پایین تر از آنها نیستم و به اندازه کافی خوب هستم تا در ترکیب تیم جا داشته باشم، که حق ندارم استراحت کنم، و از همان جلسه تمرینی اول هم اجازه ندادم چنین اتفاقی بیفتد و واقعاً متمرکز شده بودم. من به خودم گفتم که این بالاترین سطح است و من همیشه باید در بهترین فرم خود باشم. خیلی سریع یاد گرفتم.
- زمانی که در رئال مادرید یک بازیکن جوان بودی، موقع بیدار شدن از خواب چه فکری می کردی؟
فوتبال هیچوقت برای من یک وسواس نبوده است. حتی از زمانی که به رئال مادرید پیوسته ام. بنابراین من هر روز صبح با افکار دیوانه وار بیدار نمی شدم و باید همه چیز را در زمین تمرین یا داخل مسابقه جا می گذاشتم. چیزی که من دوست دارم، تحقق بخشیدن به پیشرفت هایی در زمینه ریکاوری، تمرینات، تکنیک ها،... می باشد. من یک قسمت کمال گرا دارم. مادرم می گوید که وقتی کوچک بودم و تکالیفم را انجام می دادم او از ممارست ام شگفت زده می شد. فکر می کنم کمی از آن را حفظ کرده ام.
نظرات شما عزیزان: